http://dl.faraghlit.com/Song/Ostad%20Raefipur-Daghdaghe%20Farhangi-93.03.12-Mashhad.mp3

ا

هداف و آرمان های یک رویداد هر چه والا تر باشد نتایج آن نیز گران قدر تر خواهد بود. جریان انقلاب شکوهمند ایران اسلامی نیز از جمله وقایعی بود که با مقاصد الهی و آسمانی اتفاق افتاد. مردان و زنانی که با اقتدا به سالار شهیدان حضرت سیدالشهدا توانستند کاخ چند هزارساله طاغوت و شرک و پلیدی را واژگون سازند وبا توجه به توسل به صاحب ومقتدای خود حضرت مهدی (عج)که همیشه نگهدار مسلمانان است، پرچم پرافتخار اسلام ناب محمدی را برفراز ایران برپا کنند.
در حقیقت می توان گفت این وعده تخلف ناپذیر الهی بود که در این سرزمین محقق گردید که "یا ایهاالذین امنو ان تنصروا...ینصرکم ویثبت اقدامکم " ای کسانی که ایمان آوردید اگر خدا را یاری کنید؛ خداوند نیز شما را یاری خواهد کرد وشما را دراین راه ثابت قدم خواهد داشت .
انقلاب اسلامی ایران، حلقه اتصال عمیق و جدانشدنی با قیام حضرت مهدی (عج) دارد و با جرات میتوان گفت نقش اصلی و حقیقی این حرکت عظیم مردمی را میتوان در تمسک به فرهنگ ناب مهدویت جستجو نمود.
اندیشه ها ورفتارهایی که ملت متدین کشورمان را در به ثمر رساندن این حرکت آسمانی کمک نمود، از این قرار است:

1. به دست آوردن زندگی با معنا وهدف دار:
انسان با پا گذاشتن بر این کره خاکی مسئولیت ها و وظایفی برایش پدید می آید که درسایه ی انجام آنها می تواند به سعادت واقعی برسد. انسان بیهوده وسرگردان خلق نشده است و تمامی صحنه های این دنیا برای او مکان آزمایش و امتحان الهی می باشد. "افحسبتم انما خلقنا کم بحثا وانکم الینا لا ترجعون" آیا خیال می کنید ما شما را عبث آفریده ایم وشما به سوی ما باز نمی گردید .
مردم ایران در دوران رژیم طاغوت از یک حیات الهی و هدفمند منع شده بودند و هیئت حاکم زندگی را چیزی جز دنیا پرستی و شهوت رانی و بی بندوباری و مدپرستی و باج دادن به استعمارگران نمی دانست و علنا مانند دوران زندگی امام حسین دین مقدس اسلام رو به انحراف کشیده می شد و به احکام دین عمل نمی شد و مردم از چنین شرایطی به تنگ امده بودند .
امام خمینی دراین باره می فرمایند :"رفتن به انگلیس و فرانسه ومسکو افتخاری پرارزش بود و به حج و یا اماکن متبرکه رفتن، کهنه پرستی وعقب ماندگی به حساب می آمد و بی اعتنایی به آنچه مربوط به مذهب ومعنویات است از نشانه های روشنفکری و تمدن حساب می شد.
یکی از مشخصه های حکومت مهدوی ایجاد حیات طیبه و دمیدن روح معنویت در جامعه است. چنانچه در روایتی از امام حسین می خوانیم : "حضرت مهدی امامی است که قیام به حق می کند وخداوند زمین را پس از آنکه با کفر و بی دینی مرده است به وسیله او زنده می کند "
مردم ایران اسلامی با تبعیت از آرمان مهدویت اینچنینی توانستند یک زندگی سعادت گونه و طیب و طاهر را برای خویش رقم بزند که در چنین جامعه ای بتوان در راستای هدف خلقت ورسیدن به کمالات معنوی ومادی گام برداشت.

2. فرو ریختن بنیاد ستم و حکومت نامشروع:
از خصوصیات اصیل همگی انبیا و اوصیای الهی باطل ستیزی بوده است ودر هر زمانی فرعون هایی یافت می شوند که عرصه را برای عدالت الهی تنگ می کردند ودر این جا این وظیفه فرستادگان و اولیا الهی بود که باید روبروی ان می ایستادند وتا ان را ازبین نبرند ساکت نشوند .چنان چه قرآن کریم ایمان واقعی را در دشمن ستیزی و نفی طاغوت معرفی می کند: "فمن یکفرو بالطاغوت ویومن بالله فقد استمسک بالعروه الوثقی " کسی که با طاغوت دشمنی کند وایمان به خدا بیاورد او به ریسمان محکم تقوی دست زده است .
حضرت مهدی باقیام مقدس خویش تمامی طاغوت های زمان را نابود می کند و حکومت مشروع الهی را برجهان سیطره می دهد. امام کاظم دراین باره می فرمایند : "او دوازدهمین ما ائمه است خداوند هر مشکلی را برایش آسان می کند وهر گردن کشی را بوسیله او سرکوب می کند .گنج ها ومعادن زمین برای او پدیدار می شود وهرچه دوری برایش نزدیک می شود .ستمگران بی دین را نابود می کند وشیاطین متمردرا به هلاکت می رساند."
ملت ایران اسلامی نیز خواهان حکومت الهی ودینی بودند و با درس گیری از مکتب امام حسین از دستگاه نامشروع و یزیدی بیزار بودند و می خواستند هر طور که شده اساس چنین حکومتی را ازبین ببرند طاغوتی که جز ترویج مذهب لائیک ولیبرالیسم ومادی گرایی چیزی در بر نداشت و این حکومتی که از غرب وشرق عالم دستور می گرفت ویک خود باختگی همگانی را برای آنان به ارمغان می آورد را متزلزل ساختند.
همانگونه که امام راحل فرمودند : "ملت عزیز سرتا پا معتقد به اسلام وقرآن مفتخر است که پیرو مذهبی است که میخواهد حقایق قرآنی را نجات دهد وبشر را از قیودی که بردست وپای وعقل او پیچیده است و او را به سوی فنا و سستی و بردگی و طاغوت میکشاند نجات دهد .امریکا با همه ادعاهایش وهمه ساز وبرگش در مقابل ملت غیور ایران وکشور حضرت بقیه الله رسوا و وامانده گشت و این امداد غیبی خداوند بود که ملت ایران را بیدار کرد و از ظلمات شاهنشاهی به نور اسلام هدایت کرد."

3. درخشش در وادی ولایت ورهبری الهی :
یکی از ویژگی های مهم انسان های هدفمند و وارسته تبعیت از محبت الهی وحاکم دینی مشروع می باشد که این یکی از شاخصه های مهم یک حکومت دینی می باشد .اگر حضرت امیر المومنین را گوشه نشین نمودند ونزدیک به 25سال از حق مسلم ومشروعش محروم ساختند واگر امام حسن مجبور به صلح با طاغوت زمان خویش شد واگر امام حسین را غریبانه ومظلومانه در کربلا به شهادت رساندند واگر هر کدام از ائمه معصومین این محبت های بزرگ الهی را به نحوی گوشه نشین نمودند همه به خاطر بی وفایی یاران و وظیفه نشناسی مردم زمان انها بود که از اطراف انان پراکنده می شدند. چنانکه امام حسن (ع)از پیمان شکنی مردم گله می کند وچنین می فرمایند : "اگر یارانی داشتم که درجنگ با دشمنان خدا با من همکاری می کردند هرگز خلافت را به معاویه واگذار نمی کردم زیرا خلافت بر بنی امیه حرام است ..."

یکی از ویژگی های حکومت حضرت مهدی (عج) یاران وفادار و مستحکم ان حضرت می باشد که حاضرند باتمام وجود در راه احیای ارزش های الهی و اسلامی در صحنه حاضر باشند و دست از دفاع ازحریم ولایت وخاندان اهل بیت نکشند .امام صادق دروصف آنان چنین می فرماید :"اصحاب حضرت مهدی هرکدام برابر چهل نفر توانایی وقدرت (الهی )دارد ودارای قلوبی محکم و قوی مانند پاره های اهن هستند ."

ملتی که دوشادوش امام عزیزمان را گرفته بودند واین انقلاب را به ثمررساندند کسانی بودند که می دانستند باید از ولی فقیه حمایت نمود و ازحول محور ولایت ورهبری یک لحظه غفلت نکردند وبا تبعیت از امام و مقتدایشان که محور اسلام وقرآن بود توانستند حکومت ستم شاهی پهلوی را واژگون سازند و بی شک می توان رمز پیروزی این انقلاب و همچنین بقای انرا دراتحاد وهمبستگی حول محور ولایت ورهبری الهی دانست واین همان چیزی است که دشمنان به آن معترفند ویکی از وظایف اصلی همه مردم عزتمند ایران دفاع ومواظبت از این رکن اصیل انقلاب می باشد.بی شک می توان ملت ایران را از سایر ملت های دنیا حتی ازمردم زمان ائمه در پیروی از آرمان های اسلام و قرآن برتر وعظیم تر دانست و نمونه عینی وخارجی ازیک ملت الهی واسلامی به شمار آورد همچنانکه امام عزیزمان دراین باره فرمودند : "من باجرات مدعی هستم که ملت ایران وتوده میلیونی ان درعصر حاضر بهتر از ملت حجاز در عهد رسول الله وکوفه و عراق در عهد امیرالمومنین وحسین ابن علی می باشند."

پي‌نوشتها:

1. قرآن کریم –محمد -7
2. همان.مومنون .115
3. امام خمینی.وصیت نامه سیاسی الهی .ص15
4. بحارالانوار.ج51.ص132.
5. قرآن کریم .بقره 256.
6. بحارالانوار-همان-ص151.
7. امام خمینی –همان-ص5.
8. بحارالانوار-ج52-ص327.
9. امام خمینی-همان-ص12.
نويسنده:غلامرضا صالحی
منبع: آینده روشن

منبع: جنبش مصاف

در همین راستا حجة الإسلام و المسلمین سید «مقتدی صدر» در پاسخ به این فرد اظهار داشت: ما با اهل سنت عراق برادریم، و این فرد باید خفه شود

انديشه سياسي شيعه در عصر غيبت کبري با نظريه «ولايت فقيه» گره خورده است.از نظر لغوي، «ولايت» مشتق از «و، ل، ي» است و به کسر و فتح «واو» استعمال مي‏شود.
اين کلمه بر معاني متعددي نظير نصرت و ياوري، تصدّي امر غير، و سلطه و سرپرستي، دلالت دارد. از ميان اين معاني متعدّد، معناي تصدي و سرپرستي و تصرّف در امر غير، با آنچه از ولايت فقيه اراده مي‏شود، تناسب بيشتري دارد. کسي که متصدّي و عهده‏ دار امر مي‏شود، بر آن ولايت يافته و مولا و وليّ آن امر محسوب مي‏شود. بنابراين، کلمه ولايت و هم ريشه‏ هاي آن (مانند وليّ، توليت، متولّي و والي) دلالت بر معناي سرپرستي، تدبير و تصرف دارد. اين گونه کلمات، معناي تصدّي و سرپرستي و اداره شئون فرد ديگر - مولا عليه - را افاده مي‏کند و نشان مي‏دهد که وليّ و مولا سزاوارتر از ديگران در اين تصرف و تصدي است و با وجود ولايت اين مولي و وليّ، ديگران فاقد حق تصرّف و تصدّي و سرپرستي در شئون آن فرد هستند. [1] .
در اصطلاح «زعيم و ولي فقيه» کسي است که عالم به سياست‏هاي ديني و برقرار کننده عدالت اجتماعي در ميان مردم باشد. طبق اخبار، او دژ اسلام و وارث پيامبران و جانشين پيامبر خدا و همچون پيامبران بني‏ اسرائيل بوده، بهترين خلق خدا بعد از ائمه است. مجاري امور و احکام و دستورها، به دست او بوده و حاکم بر زمامداران است. [2] .
مسأله «ولايت فقيه» گرچه ريشه کلامي دارد؛ ولي جنبه فقهي آن موجب گرديده تا فقها از روز نخست، در ابواب مختلف فقهي از آن بحث کنند و موضوع ولايت فقيه را در هر يک از مسائل مربوطه روشن سازند. در باب جهاد و تقسيم غنايم و خمس و گرفتن و توزيع زکات و سرپرستي انفال و نيز اموال غايبين و قاصرين و باب امر به معروف و نهي از منکر و باب حدود و قصاص و تعزيرات و مطلق اجراي احکام انتظامي اسلام، فقها از مسأله «ولايت فقيه» و گستره آن بحث کرده‏ اند. [3] .
مقصود از مطلقه بودن ولايت فقيه گستره دامنه ولايت فقيه است، که در شعاع مسؤوليت رهبري سياسي او است و تمامي ابعاد مربوط به مصالح امت را شامل مي‏شود (از جمله اجراي تمامي احکام انتظامي اسلام). در مقابل آن، ولايت‏هاي خاصّ، مانند ولايت پدر درباره ازدواج دختر يا ولايت پدر و جد در رابطه با تصرفات مالي فرزندان صغير قرار دارد.
اساساً اضافه شدن ولايت به وصف عنواني «فقيه» محدوديت آن را در چارچوب فقه مي‏رساند، در واقع فقه او است که حکومت مي‏کند، نه شخص او. پس هيچ گونه قاهريت و حاکميت اراده شخصي در کار نيست.
از همين جا، مسؤوليت مقام رهبري - در اسلام - در پيشگاه خدا و مردم روشن مي‏گردد. او در پيشگاه خدا مسؤول است تا احکام را کاملاً اجرا نمايد و در مقابل مردم مسؤول است تا مصالح همگاني را به بهترين شکل ممکن تأمين نمايد و عدالت اجتماعي را در همه زمينه‏ ها و به صورت گسترده و بدون تبعيض اجرا کند و هرگز در اين مسؤوليت کوتاه نيايد. [4] .
فرق ميان ولايت فقيه و مرجعيت فتوا
ميان زعامت و مرجعيت فتوا چند فرق مي‏توان ذکر کرد:
يک. زعيم و ولي فقيه، گذشته از علم به قوانين الهي و عدالت و اجتهاد، بايد داراي احاطه به سياست‏هاي ديني و شجاعت و مديريت الکافي براي رهبري بوده و از مسائل اجتماعي و سياسي روز آگاه باشد.
دو. وقتي زعيم و ولي فقيه بنا به مصالح مردم حکمي صادر مي‏کند، بر همه - حتي بر کساني که از ديگري تقليد مي‏کنند - آن حکم واجب مي‏شود؛ چنان که وقتي مرحوم ميرزاي شيرازي‏رحمه الله زعيم ديني و سياسي، حکم تحريم تنباکو را صادر فرمود يا مرحوم ميرزا محمدتقي شيرازي حکم جهاد دادند، همه حتي علما تبعيت کردند.
اگر فرد لايق که داراي اين دو خصلت (علم به قانون و عدالت) است، به پا خاست و تشکيل حکومت داد؛ همان ولايتي را که حضرت رسول اکرم‏صلي الله عليه وآله در امر اداره جامعه داشت، دارا مي‏باشد و بر همه مردم لازم است که از او اطاعت کنند. [5] .
سه. مقام مرجعيت فتوا مي‏تواند در يک زمان متعدد باشد و هر کس هر مجتهدي را پارسا و داناتر تشخيص دهد، از وي پيروي کند. اما مقام زعامت و ولايت فقيه نمي‏تواند متعدد باشد؛ چه اين مقام با ابعاد سياسي، فرهنگي، اقتصادي، اجتماعي و دفاعي بايد داراي يک قدرت مرکزي باشد وگرنه موجب تشتت و چند دستگي امت خواهد شد و وحدت کلمه از بين خواهد رفت. از اين رو در هيچ زماني بيش از يک امام نبوده است.
چهار. کار مرجعيت فتوا را مي‏توان تداوم کار نبوّت؛ يعني، ابلاغ قوانين الهي به مردم و کار ولايت فقيه را تداوم کار امامت، يعني، مسؤوليت اجرا و پياده کردن قوانين دانست.
پنج. از شرايط مرجعيت فتوا اعلميت است؛ ولي براي رياست ديني، زعامت و ولايت فقيه آگاهان ديني، اعلميت و يا اولويت را شرط مي‏دانند.
اساساً فقها، ولايت فقيه را در راستاي خلافت کبري و در امتداد امامت دانسته‏ اند و مسأله رهبري سياسي را - که در عهد حضور براي امامان معصوم ثابت بوده - همچنان براي فقهاي جامع شرايط و داراي صلاحيّت در دوران غيبت ثابت دانسته‏ اند. آنان مسأله «تعهد اجرايي» را در احکام انتظامي اسلام، مخصوص دوران حضور ندانسته، بلکه آن را پيوسته ثابت و برقرار مي‏شمارند.
امام خميني‏ رحمه الله در اين باره مي‏فرمايد: «تمامي دلايلي که براي اثبات امامت، پس از دوران عهد رسالت آورده ‏اند، به عينه درباره ولايت فقيه، در دوران غيبت جاري است. عمده ‏ترين دليل، ضرورت وجود کساني است که ضمانت اجرايي عدالت را عهده دار باشند؛ زيرا احکام انتظامي اسلام مخصوص عهد رسالت نبوده يا عهد حضور نيست؛ لذا بايستي همان‏گونه که حاکميت اين احکام تداوم دارد، مسؤوليت اجرايي آن نيز تداوم داشته باشد و فقيه عادل و جامع الشرايط، شايسته ‏ترين افراد براي عهده دار شدن آن مي‏باشد». [6] .
از آنجايي که اين بحث دامنه گسترده‏اي دارد تنها در اينجا ارتباط بين اين واژه و مهدويّت به اجمال بيان شد. علاقه‏مندان مي‏توانند به کتاب‏هاي مفصل مراجعه نمايند.
[1] ر.ک: الغدير، ج 1، ص 649 - 609.
[2] امام خميني‏رحمه الله، الرسائل، ج 2، ص 102 - 94.
[3] محمدهادي معرفت، ولايت فقيه، مقدمه.
[4] همان، ص 10 و 11.
[5] امام خميني‏ رحمه الله، ولايت فقيه، ص 163.
[6] محمدهادي معرفت، ولايت فقيه، ص 43.
منبع: وبلاگ مهدویت

منبع: جنبش مصاف

افراط و تفریط همواره قرین هر اندیشه و تفکری بوده است و هیچ دین و مذهبی نمی‌تواند ادعا نماید که پیروانش از افراط و تفریط به دور بوده و دچار آن نشده‌اند. البته شناخت حدود افراط و تفریط تنها برای کسانی حاصل می‌شود که با مراجعه به منابع اصیل دینی آگاهی‌ کاملی از آموزه‌ها و دستورات دینی به دست آورده‌اند، ورنه عنوانِ «تفریط در دین» همواره از عناوینی بوده که افراط‌گرایان با استفاده آن عدم همراهی دیگران با اندیشه‌های خویش را توجیه نموده‌اند، همچنان که تفریط گران نیز معمولاً با چماق افراط‌‌گرایی اعتدال‌گرایان را مورد نوازش قرار می‌دهند. چیزی که بدیهی است مذهب تشیع نیز در آموزه‌های خویش با افراط‌ها و تفریط‌های فراوانی روبرو بوده است که عالمان آگاه و روشن‌فکر با مراجعه به منابع اصیل دینی باید به تبیین مرزها و حدود آنها بپردازند. اما هدف از این نوشتار بررسی آموزه‌های دینی، و بیان افراط‌ها و تفریط‌‌های صورت گرفته پیرامون آنها نیست، بلکه معرفی جریانی نوپدید است که با بهره‌گیری از افراط‌ گرایی‌های سابق، و تفسیر و توجیه آنها و همچنین افزودن مطالبی جدید اهداف خاصی را در جهان اسلام دنبال می‌کنند؛ به دیگر سخن در طول تاریخ تشیع همواره افراد گوناگونی در بعضی از اندیشه‌های مذهبی دچار افراط شده‌اند امّا هیچ‌گاه این افراط‌گرایی در خدمت جریانی خاص نبوده و به هدف تبلیغ و ترویج جریان‌ها و گروه‌ها مورداستفاده قرار نمی‌گرفته است، این در حالی است که جریانی که از آن سخن می‌گوییم با بهره‌گیری از افراط‌گرایی‌های مذهبی می‌کوشد تا: اولاً، چهره‌ای متفاوت و زشت از تشیع در منظر مسلمانان و جهانیان ارائه نماید و سدی در مقابل نفوذ تفکر انقلاب اسلامی ایران به وجود آورد. ثانیاً، از درون به مقابله و ایستادگی در برابر تشیع اصیل و انقلابی پرداخته و با مبارزه درون مذهبی، ضمن متزلزل ساختن جاذبه‌های تشیع آنها را به دافعه تبدیل نماید. البته بحث دراین‌باره فراوان بوده و ان شاء الله در فرصتی مستقل به بیان آن خواهیم پرداخت. اما در ادامه این نوشتار نگاهی خواهیم داشت به بعضی از گزاره‌هایی که این جریان از آنها به عنوان سرمایه‌ی اصلی  در راه تبلیغ و ترویج خویش بهره می‌برد.

۱٫ سوق دادن تمام مباحث اعتقادی و دینی در مواجهه با اهل‌سنت

این جریان با سوءاستفاده از تعصبات مذهبی مردم، تمامی مطالب دینی را به سمت مخاصمه و مواجهه با اهل سنت سوق می‌دهند و تنها از دریچه‌ی تنگ اختلافات شیعه و سنی به تمام مسائل دینی نگاه می‌کنند؛ با این رویکرد است که مبلغین این جریان تنها به بیان مسائلی می‌پردازند که شیعه و سنی در آن اختلاف داشته و آنها می‌توانند با دامن زدن به این مباحث به تشدید دشمنی‌های دینی و مذهبی بپردازند. از این جهت بسیاری از آموزه‌های مهم دینی، همچون توحید و نبوت،  توسط این جریان مورد غفلت واقع شده و پیروان این جریان، به این اصول عقاید اسلامی نیز تنها از نگاه اختلاف مذهبی شیعه و سنی نگریسته و لذا پاسخی مناسب و منطقی در برابر شبهات دیگران ارائه نمی‌کنند. افزون بر این، اگرچه این جریان بر بحث ولایت ائمه اطهار-علیهم السلام- تأکید ویژه‌ای دارند، اما معمولاً به طرح مباحث حاشیه‌ای پیرامون ولایت پرداخته و در مواجهه با اهل‌سنت مطالبی را مطرح می‌کنند که اعتقاد به آنها نقشی در اثبات موضوع ولایت ندارد، بلکه می‌تواند عامه‌ی مسلمانان را از خط ولایت دور ساخته و درگیر مجادله‌ها و مخاصمه‌های بی‌حاصل مذهبی نماید.  

باد آیه خداست، آن زمان که تبدیل به توفان می‌شود نیز. و همین است قصه خاک و گرد و غبار. پروردگار عالمیان گاهی با همین باد و توفان و خاک و گرد و غبار با آدمی سخن می‌گوید. هوا مثل دیروز تهران، هر قدر هم غبارآلود باشد، باز خدا در آن نمایان است. چشم ممکن است از فرط گرد و غبار، چشم را نبیند اما تماشای خدا، بلکه می‌خواهم بنویسم تماشای قدرت خدا، گاه در توفان حوادث و بلایا راحت‌تر است.

***

قصه امسال و پارسال و سال بعد نیست. در تهران، کلا ۶ ماه اول سال نسبت به ۶ ماه دوم، هم هوا آلودگی کمتری دارد، هم زمین ترافیک کمتری. اینکه دیگر خیلی واضح است. من اما تعجب می‌کنم از بعضی ها، که این آب و هوای به نسبت بهتر ابتدای سال را، در وهله اول گره به زلف تدبیر خود می‌زنند، آنگاه در حاشیه، تشکرک… آری تشکرکی هم از باد می‌کنند! تعامل این‌گونه با ابر و باد و مه و خورشید و فلک، نه فقط عملی غیر حکیمانه است، که هیچ با شعار تدبیر همخوانی ندارد. خدا خوش ندارد آیه‌هایش در حاشیه قرار گیرند. در حاشیه قرار گیرند، آن وقت به جناب باد دستور قدرتنمایی می‌دهد، آن هم چند بار، ظرف یک هفته. وقتی ناظر بر هوای به نسبت تمیز تهران، نقش آیات الهی از قبیل همین باد، فرع بر تدابیر محسوب می‌شود، از قضا همین باد تبدیل به توفان می‌شود و چنان گرد و غبار مکرری به هوا بلند می‌کند که در عمر شهر دراندشت تهران بی‌سابقه باشد.

***

باد دیگر مثل ما منتقدان نیست که با سرعت ملایم، ملاحظه کند و بوزد، بلکه با سرعت ۱۲۰ کیلومتر در ساعت و بدون ترس از توقف و توقیف، کار خود را انجام می‌دهد. آیا از باد هم شناسنامه و مدرک تحصیلی می‌خواهند؟ اگر گذشتگان می‌گفتند؛ «آنکه باد بکارد، توفان درو می‌کند»، اینک باید گفت؛ «آنکه باد را در حاشیه تدابیر خود بکارد، توفان درو می‌کند!»

***

«تدبیر ما بود که باعث هوای سالم ابتدای سال شد»، از آن حرف‌هاست که متاسفانه «باد هوا» شناخته می‌شود، در حالی که دامن هوای الهی از داشتن چنین بادهای لوس و بی‌مزه‌ای مبراست. این قبیل سخنان «باد هوس» آدمیزاد غره به پرودگار است، نه باد هوای طبیعت. و دقیقا همین‌جاست که باید گفت: «یا ایها‌ الانسان ما غرک بربک الکریم؟!»

***

خوب است بعضی ها بگویند؛ «در موضوع آب و هوا، چه تدابیر ویژه‌ای داشته‌اند که باد، این آیه الهی را ذیل آن تدابیر قرار می‌دهند؟!» جست‌وجو کنی در حرف‌های‌شان، با استناد به سخن خودشان، به جای رسیدن به «تدابیر»، فقط و فقط به یک «تدبیر» می‌رسی، اینکه؛ «در تهران، بنزین با کیفیت بهتری نسبت به سال‌ گذشته عرضه شده و می‌شود» و مع‌الاسف، این سخن بیش از آنکه واقعیت داشته باشد یا تدبیر بعضی‌ها باشد، یک بیان غیر صادقانه است. واقعیت آن است که بنزین امسال تهران، همان بنزین ۶ ماه پیش است! آن بنزینی که آقایان از آلایندگی آن دم می‌زدند، یعنی بنزین پتروشیمی، اصلا و اساسا در تهران توزیع نشده بود که حالا قطع‌شدنش بخواهد عامل پاک‌شدن هوا باشد. اگر به مدد باد، هوای ۳ ماه اول سال ۹۳ به نسبت ماه‌های ابتدایی سالیان قبل هم بهتر بود، زیبنده نیست باد را به حاشیه ببریم و نماد قدرت خدا را ذیل تدبیر خود معرفی کنیم، آنهم تدبیر نداشته و فی الواقع دروغ و موهوم! بعضی ها خوب است به جای این حرف‌ها، یک کلام بگویند؛ «از واردات بنزین چه کسی سود می‌برد؟!»

***

این همه را نوشتم تا دوباره بگویم؛ «یا ایها الانسان ما غرک بربک الکریم؟!» یا ایها الانسان! چه شد سرنوشت آن طیاره مفقود؟! عاقبت کجاست؟! و یا ایها الانسان ایرانی! چه شده که با آن همه ادعای تدبیر، از پیش‌بینی یک توفان عاجزی؟!

حسین قدیانی

وطن امروز/ ۱۹ خرداد ۱۳۹۳

حضرت علی اکبر علیه السلام فرزند رشید امام حسین علیه السلام تمام ویژگی های یک مجاهد فی سبیل الله را بر اساس ویژگی های مطرح شده در آیات قرآن کریم برای مجاهدین، یکجا در وجود خود دارا بودند.

آنچه از تاریخ زندگی نسبتا کوتاه ایشان بر می آید این است که ویژگی هایی مانند ویژگی های یاران و اصحاب پیامبر (ص) در وجود ایشان بارز و مشهود بود . قرآن کریم می فرماید « محمد رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاء بَیْنَهُمْ» پیامبر (ص) و همراهان او ، نسبت به دشمنان سرسخت، مقاوم و نفوذناپذیر و نسبت به مومنین دلسوز ، رحیم و مهربان بودند.

 این ویژگی و سایر ویژگی های ایشان همه برگرفته از این سخن پدر بزرگوارشان است که در آخرین لحظات زندگی حضرت علی اکبر (ع) بیان کردند که « اشبه الناس خلقا، خلقا و منطقا برسول الله »!! شبیه ترین مردم از نظر ظاهری، از نظر اخلاق و گفتار و شیوه سلوک و تفکر به رسول خدا (ص) بود.

حضرت علی اکبر (ع) نه تنها تمام ویژگی های مجاهدان در راه خدا را دارا بودند بلکه بنابر فرمایش امام حسین (ع) تمام ویژگی های رسول الله از نظر ظاهری و باطنی را در خود داشته اند. البته به جز وحی الهی که بر پیامبر(ص) نازل می شد و علم لدنی که رسول الله از آن بهره مند بودند . اما سایر خصایص ظاهری و باطنی را به طور کامل در خود ایجاد کرده بودند که یکی از آنها سرسختی نسبت به دشمنان و مهرورزی نسبت به دوستان بود.

در ماجرای پیش دستی و پیشی گرفتن حضرت علی اکبر (ع) بر سایرین در مبارزه و رفتن به میدان جنگ و جهاد به محض این که پدر بزرگوارشان یاران خود را از دست دادند ایشان نخستین کسی بود از بنی هاشم که از پدر تقاضای اذن برای رفتن میدان و مبارزه کرد و به نوعی در این راه و در این کار خیر از دیگران سبقت گرفت و اجازه نداد که کسی از بنی هاشم زودتر از ایشان در میدان نبرد حاضر شود.

ویژگی دیگر علی اکبر علیه السلام عشق او به شهادت و لقاء الله بود که همراه با آگاهی و بصیرت کامل نسبت به مقام و جایگاه پدر به عنوان امام و ولی عصر و زمان خود آن را متجلی کرد.

در تاریخ نقل است که هنگام حرکت کاروان سیدالشهدا علیه السلام به سمت کربلا، لحظاتی حضرت را خواب سبکی گرفت و پس از بیداری از خواب آثار نگرانی در چهره حضرت نمایان شد. علی اکبر علیه السلام علت این نگرانی را از پدر جویا شد و امام فرمودند: در خواب دیدم که این کاروان به سمت مرگ پیش می رود. ایشان از پدر سوال کرد: افلسنا علی الحق؟ آیا ما بر حق نیستسم؟ پدر فرمودند : چرا هستیم. سپس علی اکبر(ع) در کمال شجاعت و شهامت عرضه داشتند: پس هیچ باکی از شهادت در راه خدا نیست.

 این نحوه بیان ، از یک تفکر زیبا و نگرش عالی نسبت به زندگی دنیا و جهان آخرت که زندگی ابدی است حکایت می کند و نشان می دهد که علی اکبر سلام الله علیه در پذیرش ولایت ولی زمان خود ، لحظه ای دچار شک و تردید نشد.

تنها کسانی که دارای ایمان قوی نسبت به خداوند متعال و جهان بینی عمیق هستند ممکن است چنین حالتی از آنها سر بزند که نگرش ایشان نسبت به مرگ به شکلی زیبا مانند حضرت علی اکبر سلام الله علیه تجلی یابد.

این اتفاق برای هر کسی رخ نمی دهد. تنها افرادی که دارای بهره فراوانی از توفیقات الهی بر اساس آیات قرآن کریم و حض عظیم و ایمان قوی و توکل بالا هستند اینگونه سخنانی بیان می کنند.

حضرت علی اکبر علیه السلام بنا بر نقلی که از پدر بزرگوارشان روایت شده همه ویژگی های پیامبر خدا(ص) را در خود جمع کرده بود. تمام صفات و ویژگی های ظاهری و باطنی و اخلاقی که در راس همه آنها ولایت پذیری و بصیرت نسبت به راهی بود که پدر انتخاب کرده بود و سرانجام نیز در همین راه و بر سر این اعتقاد راسخ جانش را تقدیم دین اسلام و آرمان های پدر بزرگوارش کرد.

دکتر محمد حسین توانایی، عضو هئیت علمی دانشگاه امام صادق علیه السلام

منبع : خبرگزاری شبستان

محبت و دوست داشتن امیرالمومنین آقا علی بن ابی طالب سلام الله علیه؛ نشانه ی سلامت ایمان، دینداری و حلال زادگی است و هر مسلمانی باید “علی را دوست بدارد” و “دوست داشتنِ علی را اظهار کند”.

هیچ یک از مذاهب اسلامی منکر احترام و دوست داشتن علی و فاطمه سلام الله علیهما نیستند و این یک امر مشترک بین شیعه و سنی است اما لجاجت ها و تعصبات برخی عوام موجب غفلت از این امر مهم شده در حالی که باید به این مهم اهتمام شود و حب علی را باید فراگیر کرد. اگر هر فرد مسلمان، با هر مذهبی این دوستی را اظهار کند، موجب نزدیکی مذاهب و فرق اسلامی می شود؛ نه مایه افتراق و دوری.

رسول خدا صلوات الله علیه و آله بارها به “محبت” و “دوست داشتن” علی علیه السلام و “لزومِ” دوست داشتن او و “اهمیتِ” دوست داشتن و  “اظهار” آن و دوستی کردن و “یاری” کردن خمسه ی طیبه و به ویژه شخص امیرالمومنین علی بن ابی طالب توصیه فرموده اند و این سفارشات را شیعه و سنی نقل کرده اند و در مجامع روایی موجود است.

حتی مسئله با عظمت ولایت با مفهوم رفیع اولویت و سرپرستی و محبت که مورد نظر و اعتقاد شیعیان است را علمای اهل سنت ولایت؛ علی را صرفا “دوست داشتن علی” ترجمه و تفسیر کرده اند -جدای از مباحث کلامی متقن و نقدهای علمی به این ترجمه- باید انتظار داشت همان تلقی “محبت” از واژه “ولایت” را از احادیثی مانند حدیث شریف غدیر که به صورت متواتر از رسول الله صل الله علیه و آله نقل شده است را عمل کنند و محبت علی را اظهار کنند.  

لطفا در این باره قدری تامل بفرمایید.

چند حدیث معروف از رسول اکرم ص در این خصوص را از یکی از کتب روایی اهل سنت، تقدیم می کنم:

۱. قال رسول الله: عُنوانُ صحیفةِ المومنِ حُبُّ علی ابن ابی طالب (کَنزُ العُمّال)

« سر لوحه ی کارنامه ی مومن دوستی علی ابن ابی طالب است.»

۲. قال رسول الله :  حُبّ علیٍّ یأکلُ الذُّنوبَ کما تاکُلُ النّارُ الحَطَبَ . (کَنزُ العُمّال)

« دوستی علی گناهان را فرو می خورد هم چنان که آتش هیزم را »

۳. قال رسول الله:لا یُحبک الّا مومن و لا یُبغِضُک الا منافق (کَنزُ العُمّال)

رسول خدا ص [به علی علیه السلام] فرمودند:« تو را جز مومن دوست ندارد و تو را جز منافق دشمن نمی دارد»

۴. قال رسول الله: اِنَّ علیّاً منّی و اَنا منهُ و هو ولیُّ کلِّ مومنٍ (کَنزُ العُمّال)

« علی از من است و من از او .او ولی هر مومنی است.»

۵. قال رسول الله:ما ثبّت الله حبَّ علیٍّ فی قلب مومنٍ فَزَلَّت به قّدّمٌ الّا ثبّتَ اللهُ قدما یوم القیامةِ علی الصراطِ (کَنزُ العُمّال)

« هر گاه خداوند عشق و دوستی علی را در دل مومنی استوار سازد و با این حال قدمش بلغزد(خطایی از او سر زند)در روز قیامت قدمش را بر صراط استوار نگه دارد.»

۶. عن رسول الله ص؛ مُشیرا الی علیٍ ع: إنَّ هذا أخی و وَصیّی و خلیفتی فیکم؛ فأسمَعوا لَهُ و أطیعوا  (کَنزُ العُمّال)

« اشاره به علی :این برادر و وصی و جانشین من در میان شماست . فرمانش را بشنوید و اطاعتش کنید»

۷. قال رسول الله: علیُّ منّی بمنزلةِ رَِاسی مِن بدنی (کَنزُ العُمّال)

« علی برای من مانند سر من است برای پیکرم»

۸. قال رسول الله: لِعلیٍّ: انتَ منّی بمنزلةِ هارونَ من موسی الّا اَنّه لا نبّیَ بعدی  (کَنزُ العُمّال)

«به علی علیه السلام فرمودند: تو نسبت به من مانند هارون هستی نسبت به موسی؛ جز آن که پس از من پیامبری نیست.

مزید اطلاع:

کنز العمّال فی سنن الاقوال و الافعال از کتب روایی اهل سنت است که علاءالدین علی بن حسام معروف به “متقی هندی” (م ۹۷۵ یا ۹۷۷ هـ) از گردآوری و تنظیم روایات سه کتاب “الجامع الکبیر”، “الجامع الصغیر” و “زوائد الجامع الصغیر”؛ از آثار جلال‌الدین سیوطی، تالیف کرده است.

منبع: http://shahab-moradi.ir/

http://www.aparat.com/v/SsF14